6-latka na wszystko reaguje płaczem. Mam problem z moją córką. Córeczka na początku grudnia skończy 6 lat, od września idzie do zerówki. Od pewnego czasu (jakieś 2 miesiące) zauważyłam u niej znaczne zmiany. Córka płacze z byle powodu, nie można jej nic powiedzieć, reaguje płaczem na niepowodzenia. Najgorzej jest wieczorem Często zdarza się tak, że ojciec widuje dziecko tylko wówczas, gdy matka wyrazi na to zgodę, ograniczając jego kontakt z dzieckiem, odwołując czy przekładając umówione spotkania. Niekiedy powoduje to, że ojciec nie widzi się z dzieckiem nawet kilka tygodni, co w oczywisty sposób przekłada się na osłabienie więzi i kontaktu Wiek: 40. Odp: Mam 20lat i nie mogę spać z chłopakiem. Każdy dojrzewa we własnym tempie, ja np. w wieku 20 lat w wielu sprawach miałam mentalność 15latki, pomimo, że wyjechałam na studia i w części zarabiałam na swoje utrzymanie. Autorko, niestety twoi rodzice, a chyba zwłaszcza mama, to nieźli manipulanci. 14-05-2019 14:43. Dorota przyłapała 17-letnią córkę na seksie. Usłyszała "nie bądź taką świętoszką". Córka Tomasza ma zakaz "gżdżenia się" z kolegami. Marzena znalazła u syna koronkową bieliznę jego dziewczyny. Oboje mają problem z przywyknięciem do faktu, że ich dzieci uprawiają seks. Doszli jednak do zupełnie Sylwia Grzeszczak pozuje do zdjęcia z 5-letnią CÓRKĄ. 83. Strzegąca prywatności swej rodziny Sylwia Grzeszczak tym razem postanowiła zrobić wyjątek. Z okazji urodzin córeczki pochwaliła Jak relacja z ojcem wpływa na córkę? Ojciec jako wzorzec pozytywny. Jeśli ojciec posiada pozytywne cechy, jest troskliwy, opiekuńczy, pracowity i skłonny do spędzania czasu z córką, to zapisuje się w jej pamięci jako wzorzec pozytywny. W dorosłym życiu będzie ona poszukiwała mężczyzn o podobnej postawie. MNUhOt. Witam serdecznie Jestem z partnerem od ponad dwóch lat. Wychowuje on na zmianę z byłą żoną córkę, która skończyła 13 lat. Są 3 lata po rozwodzie. Problem jest taki że partner śpi z córką w jednym łóżku. Dla mnie to nie jest normalne. Tym bardziej, że mają dwa pokoje, i może mieć swój pokój. Stoi tam łóżko, ukrywa przed znajomymi że z nią śpi. Nie mówiąc już o tym, że bardzo ja kocha i pozwala jej na dużo rzeczy, sprząta za nią, itp. Drugi pokoj jest praktycznie umeblowany, ale wogole nie uzywany. Jezeli jestesmy razem, to tez spimy w tym lozku, gdzie oni spia razem. Troche to niesmaczne dla mnie. Jeżeli poruszam ten temat z nim, to stale obiecuje, że zrobi jej pokój, przeniesie jej rzeczy do jej pokoju, i tak mija już dwa i pół roku, i stale szuka wymówek, a to nie ma pieniędzy, żeby pomalować pokój dla córki itp. Czy tylko ja widzę problem? Pozdrawiam. KOBIETA, 44 LAT ponad rok temu Fakty o zdrowiu - Oburęczne dzieci bardziej nadpobudliwe? Witam, dziewczynka jest w okresie dojrzewania, wspólne spanie w jednym łóżku z rodzicami zaburza prawidłowy rozwój dziecka, partner niechcący szkodzi córce. Pozdrawiam serdecznie 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Jak poprawić relacje z córką po odejściu od męża? – odpowiada Mgr Bożena Waluś Relacją z córką partnera – odpowiada Mgr Anna Suligowska Spanie w łóżku z 2,5-letnią córką – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski Relacje z córką i jej partnerem – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska Złe relacje i odrzucenie przez córką – odpowiada Aleksander Ropielewski Czemu córka nie śpi? – odpowiada Agnieszka Jamroży Co zrobić w przypadku rozwodu z żoną? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej Jak rozmawiać z córką o tym, że partner mnie uderzył? – odpowiada Mgr Bożena Waluś Jak zachęcić 18-letnią córkę do trzymania porządku w pokoju? – odpowiada Mgr Dawid Karol Kołodziej Co robić, gdy partner nie akceptuje mojego syna? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej artykuły Sprawa dotyczy widzeń ojca z małym dzieckiem poza domem i obecności matki. Jestem mamą półrocznego dziecka. Rozstałam się z jego ojcem i on straszy, że będzie zabierać dziecko na weekendy do siebie, a ja w tych wizytach nie mam prawa uczestniczyć, czyli kontakty, widzenia będą bez mojej obecności. Nie ukrywam, że byłemu partnerowi naprawdę zależy na dziecku, ale równocześnie jego wybuchowy charakter bardzo wszystko utrudnia. Tłumaczyłam mu, że nie może tak małego dziecka zabierać do siebie na noc, bo jeszcze jest karmione piersią, i moja obecność jest obowiązkowa, ale on tego nie chce zrozumieć. Rozmawiam z nim ugodowo, że będzie odwiedzał dziecko, kiedy chce i będzie miał kontakty z dzieckiem kiedy chce bo jest jego ojcem. Boję się, że on naprawdę coś zrobi prawnie, aby uzyskać prawo zabierania dziecka do siebie. Co mogę zrobić, aby uniemożliwić takie uregulowanie kontaktów z dzieckiem, że będzie ono zabierane przez ojca na noce lub na cały weekend? Proszę o informacje czy matka ma prawo wiedzieć gdzie ojciec zabiera dziecko i od ilu lat dziecko może spać u ojca? Wiem, że w najbliższych dniach ojciec dziecka wybiera się do sądu w tej sprawie. Dodam, że sam zaproponował płacenie na dziecko alimentów. Czy powinnam sama podjąć jakieś kroki prawne? Kontakty ojca z dzieckiem po rozstaniu rodziców Z opisu sprawy wynika, że jest Pani matką samotnie wychowującą dziecko (8 m-cy). Ojciec dziecka straszy Panią odebraniem dziecka. Nadto wnosi o przyznanie mu prawa do kontaktów bez jakichkolwiek ograniczeń. Istotny z punktu widzenia Pani interesu jest art. 113 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ( zgodnie z którym: „Art. 113 § 1 Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów. § 2. Kontakty z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się, utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków porozumiewania się na odległość, w tym ze środków komunikacji elektronicznej”. Zobacz również: Ustalenie kontaktów ojca z dzieckiem Władza rodzicielska a kontakty z dzieckiem W orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtował się jednolity pogląd, zapoczątkowany uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1968 r., III CZP 70/66 (OSNCP 1968, nr 5, poz. 77), że prawo do utrzymywania kontaktu z dzieckiem nie należy do sprawowania władzy rodzicielskiej (w uchwale: „nie zależy od sprawowania władzy rodzicielskiej”). Jak czytamy w uzasadnieniu uchwały z dnia 8 marca 2006 r. III CZP 98/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że „władza rodzicielska, co wynika z całokształtu przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, a zwłaszcza z art. 95 § 1, art. 96 i 98 § 1, stanowi ogół obowiązków i praw względem dziecka, mających na celu zapewnienie mu należytej pieczy i strzeżenie jego interesów. Zakres władzy rodzicielskiej nie oznacza wyłączności rodziców w stosunku do dziecka i powinna być ona wykonywana tak, jak wymaga dobro i interes dziecka. Rodzicom przysługuje prawo do osobistej styczności z dzieckiem, jest ono ich prawem osobistym i niezależnym od władzy rodzicielskiej. Przysługuje rodzicom, mimo pozbawienia ich władzy rodzicielskiej, jej zawieszenia lub ograniczenia. Pozbawienie lub ograniczenie tych kontaktów wymaga odrębnego orzeczenia przez sąd, takie bowiem uregulowanie zawarte jest w odrębnym przepisie kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 113)”. Kto określa sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem? Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Innymi słowy, jeżeli nie dojdzie Pani do porozumienia z ojcem dziecka w przedmiocie uregulowania kontaktów z synem, wówczas może Pani wystąpić na drogę postępowania sądowego, celem uregulowania sposobu kontaktu z synem. Jeżeli wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem. Zobacz również: Spotkania ojca z dzieckiem pod nadzorem kuratora Kiedy sąd może ograniczyć kontakt z dzieckiem? Sąd opiekuńczy może w szczególności: 1) zakazać spotykań z dzieckiem, 2) zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego pobytu, 3) zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub innej osoby wskazanej przez sąd, 4) ograniczyć kontakty do określonych sposobów porozumiewania się na odległość, 5) zakazać porozumiewania się na odległość. Powyższe sytuacje mogą nastąpić tylko wówczas, gdy sąd w ramach prowadzonego postępowania i na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzi, iż takie ograniczenie prawa do kontaktów związane jest z dobrem dziecka. Przedstawiona przez Pana sytuacja rodzi nadto pytanie, czy sąd nie zechce skorzystać z instytucji, o której mowa w art. 113[4] Zgodnie z jego treścią sąd opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z dzieckiem, może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, w szczególności skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń. Proszę zauważyć, że ustawodawca wskazuje jednak na sytuacje, kiedy to kontakt z rodzicem zagraża dziecku. Nie ma natomiast mowy o uregulowaniu nakazującym określonego zachowania. Istotny ze względu na Pani interes jest § 2 art. 113 który wskazuje, iż wymienione w tym przepisie przypadki są jedynie przykładami. Ustawodawca posługuje się bowiem jedynie zwrotem „w szczególności”. Czy sąd opiekuńczy może zakazać kontaktów ojca z dzieckiem? Nadto zgodnie z „Sąd opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z dzieckiem, może zobowiązać rodziców do określonego postępowania, w szczególności skierować ich do placówek lub specjalistów zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń”. Przepis stanowi o nałożeniu obowiązku na rodziców w przedmiocie określonego postępowania. Nie ma przy tym mowy, czy chodzi o zachowanie zakazujące wykonywania prawa do kontaktów, czy też nakazujące. Należy zatem wyprowadzić wniosek, iż możliwym jest dochodzenie nakazu kontaktu z dzieckiem. Zobacz również: Widzenia ojca z dzieckiem w miejscu zamieszkania Wniosek o uregulowanie kontaktów ojca z dzieckiem W obecnej sytuacji powinna Pani wystąpić do sądu z wnioskiem o uregulowanie kontaktów ojca z dzieckiem. Ustawodawca wskazuje bowiem, iż sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. Nie ulega wątpliwości, iż w wieku 8 m-cy dziecko winno mieć kontakt z ojcem, ale jego pobyt poza domem winien być ograniczony do minimum. W chwili obecnej, chociażby z uwagi na naturalne kwestie, kontakt dziecka z Panią musi być częstszy aniżeli z ojcem. Względy naturalne powinny być przez Panią wykorzystane. Owszem, ojciec dziecka ma prawo się z nim kontaktować, ale osobiście nie wyobrażam sobie sytuacji, kiedy dziecko karmione piersią nie przebywa w domu (z Panią) co najmniej dwie noce z rzędu, skoro jego karmienie odbywa się zapewne co 3-4 godziny. Sytuacja taka wręcz szkodziłaby dziecku. Dziecko z ojcem mają prawo, a także obowiązek, utrzymywania ze sobą kontaktów. Ojciec może w ramach postępowania sądowego walczyć o przyznanie mu prawa do kontaktów do osiemnastego roku życia. W takiej sytuacji ojciec ma prawo do kontaktów z małoletnim dzieckiem, ale wskazać należy, iż zasadnym jest przeprowadzenie rozmowy z ojcem dziecka i przedstawienie mu powyższych rozważań z jednoczesnym skierowaniem sprawy do sądu celem sądowego uregulowania kontaktów z dzieckiem. W mojej ocenie wraz z wiekiem dziecka należy coraz bardziej wsłuchiwać się w jego słowa, albowiem sam ustawodawca wskazuje na to, by w tego rodzaju sprawach kierować się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia. Zobacz również: Ojciec nie odwozi dziecka na czas Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Autor: Punta MikaMłodzi rodzice stają przed niemałym dylematem, spać z dzieckiem czy nie spać? Z jednej strony słyszymy, że spanie we trójkę jest błędem i od pierwszych dni trzeba niemowlę przyzwyczajać do własnego łóżeczka, inni specjaliści natomiast przekonują, że nie ma w tym nic złego, wręcz przeciwnie - wychowanie dziecka tego wymaga. W decyzji, czy spać z maleństwem, czy od pierwszego dnia mieć przygotowane łóżko dla dziecka, pomoże wam nasze zestawienie! Zalety spania z dzieckiem w jednym łóżkuDla rodziców spanie we trójkę w jednym łóżku to przede wszystkim wygoda - nie trzeba kilka razy w nocy wstawać do płaczącego niemowlaka, tylko karmi się go prawie "przez sen". Wszyscy dzięki temu są bardziej wyspani i szczęśliwsi. Zwiększa to także poczucie bezpieczeństwa maleństwa, które, budząc się w nocy, od razu widzi rodzicielkę przy sobie. Wielu specjalistów jest zdania, że nic tak nie buduje więzi między dzieckiem a rodzicami. Co więcej, spanie w sterylnym łóżku dla dziecka nie hartuje tak, jak spędzenie nocy z rodzicami, w naturalnym środowisku. Jeśli decydujemy się na spanie z maluchem nie możemy jednak przegapić momentu, w którym dziecko powinno przenieść się do własnego pokoiku. Powinien nastąpić albo wraz z końcem karmienia piersią, albo gdy niemowlę jest już w stanie przespać noc bez ciągłego budzenia - rodzice nie muszą już wstawać kilka razy do pociechy, więc spanie osobno przestaje być męczące. Wady spania z dzieckiem w jednym łóżkuSpanie z dzieckiem przede wszystkim ogranicza bliskość między rodzicami, często zdarza się, że ojcowie przenoszą się na kanapę w salonie. Gdy maleństwo śpi pomiędzy dwojgiem ludzi trudno o intymność. Z drugiej strony niektórzy uważają, że taka pozycja może być niebezpieczna dla niemowlęcia. Dotyczy to rodziców, którzy mają niespokojny sen - mogą przez przypadek uderzyć maleństwo. Może to rodzić kolejny kłopot - będziemy tak uważać, że nie będziemy w stanie głęboko zasnąć. Śpiąc lekkim snem, budząc się na każdy ruch maleństwa, możemy zapomnieć o nie spać z dzieckiem w jednym łóżku?Decyzja czy spać z dzieckiem należy do rodziców, jednak jest kilka sytuacji, w których spanie z maluchem jest zabronione. Nie można brać niemowlęcia do łóżka, gdy rodzice pili alkohol, zażyli leki nasenne, mają dużą nadwagę lub są Fotolia fot. by © Monkey Business Autor Punta MikaNie zaczyna dnia bez filiżanki mocnej kawy i porannego przeglądu prasy. Żyje bardzo aktywnie i prowadzi kilka projektów na raz. Marzy, by doba miała 48 godzin. Jak każda kobieta lubi dbać o zdrowie i urodę, dlatego chętnie o tym pisze i dzieli się wiedzą z czytelniczkami Dzidziusiowa. Co jest lepsze dla dziecka – spanie samemu we własnym łóżeczku czy z razem z mamą? Jeśli chcesz poznać odpowiedź na to pytanie, przeczytaj ten artykuł i poznaj opinię ekspertów. Każdy ma prawo mieć swoje i tylko swoje miejsce w domulek. med. Hanna Michałek-Baranowska, lekarz pediatra, neonatolog, Szpital Specjalistyczny im. Świętej Rodziny w WarszawieJak powinien spać noworodek? Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Myślę, że każda mama, a właściwie każda rodzina, mając na uwadze własne potrzeby i dobro dziecka, powinna sama podjąć decyzję, nie ulegając presji spania dziecka z matką mają rację, twierdząc, że jest to sposób wygodniejszy. Mama nie musi wstawać, gdy maluch jest głodny: wystarczy przystawić go do piersi. Od pierwszych chwil po porodzie pozostawiamy dziecko w ramionach matki, zapewniając kontakt skóra do skóry. Śpiąc z maluchem, mama to kontynuuje, a taka bliskość daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Przeciwnicy spania dziecka z rodzicami uważają, że w łóżku jest wtedy zbyt ciasno i niebezpiecznie dla dziecka. Bywa i tak, że tata zmienia swoje dotychczasowe miejsce noclegu. A jak wynika z badań, nadmierne przywiązanie matki do dziecka z jednoczesną izolacją ojca może prowadzić do problemów w związku. Ważniejszym jednak argumentem przeciw wspólnemu sypianiu jest większe ryzyko wystąpienia syndromu nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS).Poza tym sypianie dziecka z rodzicami bywa powodem nieprawidłowych przyzwyczajeń, np. zasypiania tylko podczas ssania piersi. Trudno również odzwyczaić dziecko od spania z mamą lub rodzicami. Wtedy, niestety, pojawia się bunt i protesty, zaburzenie spokoju psychicznego dziecka, zmęczenie rodziców wydaje się metoda pośrednia, gdy noworodek śpi w łóżeczku ustawionym przy łóżku rodziców. Rodzice są wtedy spokojni, że mają dziecko w pobliżu, a noworodek otrzymuje prawo do „niewielkiej samodzielności”. Łatwiej będzie dziecko potem przeprowadzić do dziecięcego pokoju. Moim zdaniem każdy z nas ma prawo do swojego i tylko swojego miejsca w domu. Dla dziecka własne łóżeczko jest właśnie takim bezpiecznym azylem, ale czasami chce ono przytulic się do mamy czy taty – i wtedy „odwiedza” rodziców w ich z dzieckiem sprzyja karmieniu piersiąmgr Anna Durka, położna, certyfikowany doradca laktacyjny, Wydział Nauki o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu MedycznegoDecyzję o tym, czy spać razem z dzieckiem, czy też osobno, zawsze podejmują rodzice. Jednak z punktu widzenia mamy karmiącej piersią zdecydowanie wygodniej jest spać razem z dzieckiem. Wstawanie w nocy, karmienie i odkładanie dziecka do łóżeczka może być dość męczące. Znacznie łatwiej jest nakarmić dziecko śpiące obok, w przypadku dziecka kilkumiesięcznego dzieje się to niemal mama, jak i dziecko działają instynktownie, dziecko „obsługuje” się samo, przez sen. Z doświadczenia wiemy, że częste nocne wstawanie do dziecka jest okolicznością sprzyjającą podawaniu mu sztucznej mieszanki z powodu zmęczenia matki. Oddzielne spanie często, niestety, sprzyja zaburzaniu laktacji. Z badań wynika, że matki, które śpią razem z dzieckiem, karmią piersią dłużej niż te, które śpią tym bardzo często dziecko w nocy płacze nie dlatego, że jest głodne, ale dlatego, że potrzebuje być blisko mamy, bo wtedy czuje się bezpieczne. A oprócz zaspokajania głodu, podstawową potrzebą dziecka jest potrzeba bezpieczeństwa i bliskości z matką. Dzieci, które czują się bezpieczne, łatwiej w odpowiednim czasie oddalają się od matki, co jest oczywiście również naturalnym łóżeczko jest bezpieczniejszeRita Calderaro-Poczmańska, fizjoterapeuta dziecięcyIstnieją pewne przeciwwskazania do wspólnego spania dziecka z rodzicami. Głównym i najważniejszym – z punktu widzenia fizjoterapeuty – jest nieprawidłowa twardość materaca. Z reguły materace używane przez osoby dorosłe są zdecydowanie za miękkie dla niemowląt; z tego samego powodu nie zaleca się układania niemowląt (szczególnie do 3.–4. miesiąca życia) na powinny mieć dość twarde materace, aby napięcie mięśniowe i położenie ciała zachowały normę. Komfortowy i spokojny sen to dla maluszka jeden z najważniejszych czynników. Dowiedz się też czym kierować się przy wyborze pościeli dla niemowlaka! Zbyt miękki materac czy układanie dziecka na poduszce prowadzi najczęściej do asymetrii lub wzmożonego napięcia mięśniowego. Spanie z niemowlakiem może również doprowadzić do nieumyślnego przyduszenia, czyli niedotlenienia. Może być to epizod niedotlenienia, który nie ma poważnych konsekwencji, ale niekiedy może też dojść do poważnego niedotlenienia na poziomie pnia mózgu, co skutkuje poważnymi deficytami neurologicznymi – głębokim upośledzeniem ruchowym aż do stopnia tak głębokiego, że dziecko nie jest w stanie nawet kręcić głową na boki. Takie ekstremalne przypadki zdarzają się na szczęście bardzo rzadko, ale jednak się zdarzają – i warto o tym słuchać własnej intuicjiKrystyna Zielińska, psycholog dziecięcyMamy już za sobą czasy, kiedy teoria dr. Beniamina Spocka (amerykańskiego psychologa, popularnego na przełomie lat 70. i 80.) jednoznacznie stawiała problem wspólnego czy osobnego spania. Dr Spock nie poddawał tematu pod dyskusję – od początku maleństwo ma spać we własnym łóżeczku. Wszystkie odstępstwa od tej reguły Spock uznawał za wychowawczy błąd i straszył najróżniejszymi jedni opowiadają się za wspólnym spaniem, podkreślając wygodę mamy, poczucie bezpieczeństwa dziecka, potrzebę bliskości. Zwolennicy osobnego spania argumentują, że to wykształca w dziecku samodzielność, niezależność, wyrabia dobre nawyki, a rodzicom zapewnia tak ważną w związku intymność. I kto ma rację?Nie podjęłabym się wygłoszenia jednoznacznej opinii, bo wszystko zależy od maluszka, mamy, sytuacji rodziny i potrzeb – każdego jej członka z osobna i tych mama trójki dzieci muszę przyznać, że z każdym dzieckiem wyglądało to inaczej. Najstarszy syn sypiał od początku sam. Protestował, nie chciał zasypiać we własnym łóżeczku, dużo płakał, ale teoria dr Spocka zwyciężyła. Starsza córka, której narodziny przypadły na czas refleksji nad teorią Spocka (wręcz zaprzeczania jej), mimo mojej przychylności dla wspólnego spania wybrała własne łóżeczko. Najmłodsza córka najmocniej skorzystała z tego, co podpowiadała matczyna intuicja, a podpowiadała: razem! I każde z dzieci jest mocno samodzielne, mocno niezależne i, jak się zdaje, mocno ze mną miała podpowiadać młodym mamom… Przede wszystkim warto wsłuchać się w głos swojego maleństwa, w jego potrzeby i… własne. Żaden głos z zewnątrz, żadna teoria, żadne rady doświadczonych mam i oczytanych psychologów nie są w stanie podpowiedzieć więcej niż własny rozum, serce i intuicja. Radziłabym tylko jedno: jeśli wybierzecie wspólne spanie, to warto od razu pomyśleć, kiedy to zmienić. Bo proszę pamiętać, że im starsze jest dziecko, tym trudniej wprowadzać zmiany, wypracowywać nowe zwyczaje, kształtować się jak i czym otulić niemowlaka podczas wyjazdów oraz czy przyda Ci się aplikacja Runastic Sleep zaczerpnięta z: Mam takie wspomnienie. Budzę się rano. Biegnę do pokoju rodziców i wskakuje do łóżka, przytulam się do Mamy. Niemalże czuję teraz ciepło tej kołdry w różowe różyczki. Mama leży obok mnie, wtulam się w jej długie czarne włosy. Jestem bezpieczna i jest mi tak dobrze, wszyscy się uśmiechają, a ja jestem najszczęśliwszym dzieckiem na świecie, bo mi wolno wejść rano do łóżka rodziców. Tak naprawdę to chyba tego nie pamiętam. Pamiętam po prostu zdjęcie, na którym jestem w łóżku z Mamą, a ona głaszcze mnie po głowie. Mam krótkie blond włoski, może mam dwa latka, a może tylko rok. Gdzie jest granica spania z dziećmi, czy ona w ogóle jest, czy być powinna? Myślę teraz o swoim synu, który poszedł teraz do szkoły do zerówki. Jejku, jaki to już duży chłopak. Ale czy to oznacza, że już mu nie wolno wgramolić mi się rano do łóżka? Nie jest to temat, który mnie martwi. Nie czuję, żeby działo się coś złego. Każde z nas ma swoją przestrzeń. My z mężem własną sypialnię. Dzieci osobne pokoje i łóżka. Ale czy to oznacza, że jesteśmy na stałe zameldowani w tych naszych łóżkach i nie wolno nam czasem spać inaczej? Kiedy więc przychodzą noce, kiedy mąż zasypia u córki. Ja w środku nocy, wołana przez syna, idę do niego, tulę go a potem wracam. Czy to oznacza, że dzieje się coś złego i mamy temu zapobiec. Myślę, że nie. Co więcej myślę, że najbliższe lata nie wiele się zmienią pod tym względem. Czas szybko leci i za 10 lat, kiedy Kuba będzie nastolatkiem, będzie miał 16 lat, śmiem wątpić, by w kwestii jego potrzeb leżało nocne przychodzenie do łóżka rodziców. I choć nie raz rano z Michałem, denerwujemy się, że spaliśmy jak konserwy, że znowu coś nam w plecach strzyka. To pomimo wszystko, to chyba to lubimy. Lubimy być blisko dzieci. Lubimy słyszeć jak otwierają się drzwi i małe nóżki drepczą sobie. Niesamowite jest to, że bez otwierania oczu po samych ich odgłosach rozpoznajemy, które do nas leci. Dzieci mają swoje ulubione miejsca w naszym łóżku, mają też swoje poduszki. To już taki rytuał. W zasadzie kiedy budzimy się rano sami, nie doświadczywszy inwazji kosmitów, czujemy się dziwnie. Jak to, śpią? Nie przyszli? Na pewno coś im się stało! To nie będzie trwało wieki. Z pewnością zastanawiacie się, kiedy dziecko wyrasta ze potrzeby spania z rodzicem. Nie znam nastolatka, który śpi z rodzicami. Ok, nie znam aktualnie żadnych nastolatków, a tych których znam to ich o takie sprawy nie pytam. Ale sama byłam dzieckiem i dobrze pamiętam, że ta potrzeba biegania do rodziców mija. Wy też na pewno pamiętacie. Dlatego najlepiej jest odpuścić i cieszyć się tą chwilą, nie próbować na siłę, walczyć z dzieckiem i mu zabraniać czy utrudniać próby sforsowania sypialni. Rozumiem jednak, że każdy z nas ma różne potrzeby, także dzieci je mają. I te potrzeby zmieniają się i mają różne stopnie nasilenia. Fajnie jeśli potrafimy podążać za gotowością dziecka do samodzielnego spania, ale co zrobić jeśli ono nie jest na to gotowe, a my już jesteśmy tym wspólnym spaniem zmęczeni. Najlepiej po prostu obserwować dziecko, bo są momenty, kiedy w dzieciach ta gotowość do samodzielnego spania się pojawia. Nie mówię tutaj o niemowlakach i małych dzieciach, bo one mają bardzo silną potrzebę bliskości i spania blisko rodzica. Ważne, żeby ta zmiana, którą chcemy wprowadzić, nie była próbą odrzucenia dziecka, tylko raczej zbudowania mu jego własnej osobistej przestrzeni, bo dzieci też tego potrzebują. Potrzebują niezależności, chcą być samodzielne, chcą mieć swoją przestrzeń. I warto to wykorzystać. Dzieci też powinny widzieć, że łóżko jest rodziców, że to my jesteśmy partnerami dla siebie, a one są tam gościem, kiedy potrzebują poczucia bezpieczeństwa, bo miały zły sen. Kiedy jest najlepszy moment na wyprowadzkę dziecka z naszej sypialni. To jest oczywiście sprawa bardzo indywidualna. A ja nie jestem autorytetem, ani ekspertem w tej dziedzinie. Wyrażam tylko swoje zdanie. Dla mnie osobiście taka granica jest pomiędzy 2,5-3 latkiem, a 4 latkiem. Co mam przez to na myśli. Mam na myśli to, że to jest dobry czas dla dziecka i rodzica by spróbować stworzyć sobie oddzielną przestrzeń do spania. Nie wykluczam w tej próbie nocnych wędrówek, nawet jeśli dziecko już długo śpi oddzielnie. To się zawsze może zmienić, mogą być okresy bardziej nasilone lub mniej. Istotne jest też dla mnie to, żeby każdy z domowników czuł się dobrze w układzie, który panuje w danym domu. Jeśli dzieci przejmują sypialnie i z tego powodu tata wyprowadza się na stałe na kanapę, to nie jest to dla mnie ok. Jeśli mama zostaje w sypialni sama, a tata śpi z dziećmi w innym pokoju, to też nie jest to dla mnie w porządku. Nie mam na myśli sytuacji przejściowych, chorobowych itp. Tylko takie, które ciągną się za długo w odczuciu jednej ze stron. Warto wtedy rozmawiać z partnerem, sprawdzać czy druga strona czuje się dobrze. Jest dużo opcji i fajnych rozwiązań, które można wdrożyć. Pamiętajcie, Drogie Mamy i Tatusiowe też, że nie tylko dziecko może się poczuć niechciane w łóżku rodzica, ale także drugi rodzic, we własnym łóżku może się poczuć źle. Polecam Wam także inne moje wpisy na temat wspólnego spania i snu dziecka. Dlaczego dzieci nie chcą spać w łóżeczku? Co-sleeping rodzeństwa. Śpij kochanie, śpij. bliskość, cosleeping, emocje, granice, relacje, rodzina, sen

czy ojciec może spać z córką