Pies Akita ma średnią długość życia od 9 do 10 lat. Znane problemy zdrowotne. Niestety, jak wszystkie psy, Akita ma pewne problemy zdrowotne. Najczęstsze schorzenia występujące u Akity to te same problemy, które obserwuje się u wielu duże rasy psów . Jest to dysplazja łokcia i dysplazja stawu biodrowego. Akita amerykańska, podobnie jak japońska akita inu jest nieufna w stosunku do obcych. Wiecznie czujny pies z silnym instynktem terytorialnym sprawdza się w roli domowego stróża. Będzie bacznie pełnił swoją rolę, jednocześnie zachowując opanowanie i spokój. Pies, który żyje zgodnie z rytmem przyrody i bardzo dużo przebywa na dworze linieje dwa razy w roku, za to bardzo gwałtownie. Traci wtedy praktycznie całe owłosienie, zrzuca sierść całymi kępami, wygląda okropnie, jak powygryzany przez mole. Akita amerykańska jest dość zdrową rasą, ale tak jak każdy pies, może doświadczyć pewnych chorób. Jednym z problemów zdrowotnych, z którymi muszą zwykle zmagać się Akity, jest dysplazja stawu biodrowego. Jest to dziedziczna choroba, która dotyka wiele dużych ras, w tym Akity. Canis lupus dingo ), są powtórnie zdziczałymi (obecnie dzikimi) przedstawicielami rodzaju wilk (łac. Canis ), rodziny psowate (łac. Canidae), podrzędu psokształtne (łac. Caniformia) i rzędu ssaki drapieżne (łac. Carnivora). Poznaj, więc jak wygląda pies dingo, sprawdź, co jedzą dingo, a także dowiedz się, czy dingo szczeka jak Jak wygląda akita amerykańska? Akita amerykańska to duży, mocno i harmonijnie zbudowany pies o mocnym kośćcu. Głowa akity amerykańskiej jest masywna, ale harmonizująca z tułowiem; kufa szeroka i głęboka; nos szeroki i czarny; oczy ciemnobrązowe, małe o trójkątnym kształcie; uszy proste i trójkątne. NowOEF. Psa Hachiko chyba nie trzeba przedstawiać żadnemu wielbicielowi zwierzaków. Ten wierny i dzielny psiak należał właśnie do rasy akita inu. Co warto wiedzieć o tych czworonogach wywodzących się z Japonii? Spis treści: Historia Akita Charakter psów rasy Akita Jak wygląda Akita? Zdrowie psów Akita Żywienie Akita Pielęgnacja psów Akita Akita - dla kogo? Ile kosztuje pies Akita? Polecane produkty dla psów Akita Historia Akita Choć to właśnie pies Hachiko sprawiło, że Akita zyskał dużą popularność na całym świecie, w swej ojczyźnie - Japonii - psy te cieszyły się dużym uznaniem zdecydowanie wcześniej. Jako że podobiznę tych zwierząt można znaleźć już na glinianych naczyniach oraz dzwonach stworzonych na bazie brązu - specjaliści szacują, że rasa ta może liczyć sobie nawet 5 tysięcy lat. Co ciekawe, choć istnieje wiele ras psów o wyglądzie zdecydowanie bardziej zbliżonym do wilków - badania genetyczne wskazują, że to między innymi akita inu (obok shar-peiów, chow-chowów oraz shiby) jest tak naprawdę jednym z najbliższych krewnych tego dzikiego zwierzęcia. Aż do 1945 roku akitę można było spotkać tylko i wyłącznie w Japonii, bowiem obowiązywał surowy zakaz wywożenia przedstawicieli tej rasy z kraju. Po zakończeniu II wojny światowej amerykańscy żołnierze zabrali ze sobą kilku przedstawicieli akity i w ten sposób powstała amerykańska odmiana. Akita sklasyfikowana została w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej do grupy V – „Szpice i psy w typie pierwotnym” oraz sekcji 5 – „Szpice azjatyckie i rasy pokrewne”. Pies akita był w historii swojego istnienia wykorzystywany do wielu celów. Swego czasu myśliwi chętnie zabierali psy te na polowania na ptactwo czy dziki, a nawet niedźwiedzie. Wraz ze wzrostem popularności tego "sportu", w XIX wieku akita bywał także wykorzystywany do walk psów. Obecnie jego przeznaczenie jest jednak zdecydowanie inne: akity to głównie zwierzęta domowe, towarzyszące człowiekowi. Nie oznacza to jednak, że spokorniał - psiaki tej rasy wyróżniają się dość silnym charakterem i energicznym usposobieniem. Charakter psów Akita Charakter akity nie należy do najłatwiejszych. Zwierzaki te, pomimo uroczego i przyjaznego wyglądu, nie są szczególnie skore do beztroskiej zabawy - zwłaszcza gdy w towarzystwie znajdują się obcy. Akita najlepiej czuje się gdy jest sam na sam ze swoim najlepszym ludzkim przyjacielem: duże grupy są dla niego dość stresujące. Akita jest psem posiadającym bardzo silny instynkt myśliwski oraz bardzo silny instynkt terytorialny. Akita jest nieufny wobec obcych ludzi. Jako że psy Akita są silnymi indywidualistami, nie sposób oczekiwać od nich podążania za życzeniami człowieka. Kiedy psiak chce się bawić - może zaprosić do wspólnych wygłupów także właściciela czy innego członka rodziny. Jeśli jednak akita nie ma ochoty na ganianie piłki czy przeciąganie sznura - żadne zachęty na niego nie podziałają. Co za tym idzie - rasa psa Akita może okazać się nie najlepszym wyborem dla osób, które oczekują pełnego dopasowania od zwierzaka. Jak wygląda Akita? Pies Akita inu wyróżnia się harmonijną budową. Jest to pies w typie szpica, charakteryzujący się mocną sylwetką, a także nieco specyficznym, kołyszącym chodem. Podczas przemieszczania się, akita utrzymuje uniesiony ogon oraz uszy, a jego łapy znajdują się w delikatnym przeproście. Jeśli zaś chodzi o sierść, Akita ma dwie warstwy: pierwszą z nich jest twardy, prosty włos okrywowy, natomiast drugą stanowi miękki, dość gęsty podszerstek, odpowiedzialny między innymi za utrzymanie optymalnej temperatury ciała u zwierzaka. Wokół oczu oraz w przedniej części kufy znajduje się sierść z czarnymi końcówkami. Umaszczenie zwierzaka może różnić się nieco w zależności od odmiany i wskazać można na cztery typy umaszczenia wśród akit: pręgowaną, sezamową, białą oraz czerwono-płową. Wzorzec rasy stworzony przez FCI powinien mieć białe fragmenty sierści na ogonie, tułowiu, szyi, po bokach kufy i po wewnętrznej stronie łap. Jeśli zaś chodzi o rozmiar, standardowo występuje tu rozróżnienie na suczki oraz psy. Te pierwsze powinny mieć w kłębie od 58 do 64 cm, a samce - mierzą około 64 do 70 cm w kłębie. Waga psów akita inu może wynosić od 34 do nawet 50 kg. Jak widać, są to potężne psy o dość masywnej budowie, a co za tym idzie - należy liczyć się z tym, że mogą mieć sporo siły, która może okazać się utrudnieniem na przykład podczas spacerów ze zwierzakiem. Zdrowie psów Akita Akity należą do psów, które nie są szczególnie obciążone jeśli chodzi o ryzyko zachorowania. Nie oznacza to oczywiście, że nie ma żadnych schorzeń, na które akity zapadają dość często, jednak w porównaniu z wieloma psami ras dużych - chorób tych jest stosunkowo niewiele. Akita wyróżnia się dużą wytrzymałością, zarówno pod względem fizycznym, jak i odpornościowym. Jednak jak wspominaliśmy, rasa ta nie jest zupełnie pozbawiona ryzyka wystąpienia niektórych schorzeń. Wśród nich można wskazać między innymi: choroby tarczycy, choroby oczu (niektóre z nich mogą doprowadzić nawet do utraty wzroku przez akitę), dysplazję stawu biodrowego (na tę wadę szczególnie narażone są psy dużych ras, a co za tym idzie - warto zadbać o odpowiednią, wspierającą narząd ruchu suplementację), choroby skóry oraz okrywy, epilepsję. Ryzyko wystąpienia tych chorób jest tym większe, im mniej wiemy na temat pochodzenia akity. Co za tym idzie - zwierzaki te powinny pochodzić ze sprawdzonych, zarejestrowanych w ZKwP hodowli. Tylko i wyłącznie psy Akita z hodowli zrzeszonych w wyżej wspomnianym związku przechodzą obowiązkowe kompleksowe badania, które mogą zminimalizować ryzyko zachorowania na wyżej wspomniane choroby. Oprócz powyższych, akita jest potencjalnie narażony także na mniej poważne choroby, które mogą wystąpić u każdego przedstawiciela tego gatunku. Warto jednak mieć na względzie, że z uwagi na dość dużą wytrzymałość tych czworonogów - ryzyko wystąpienia np. przeziębienia u akity jest dość niewielkie. Dbając o odpowiednią dietę czworonoga, możemy znacząco ograniczyć szansę na to, że zwierzak będzie cierpiał z powodu zwykłych, niezagrażających życiu stanów przeziębieniowych. Żywienie Akita Akita żyje około 10 do 12 lat i, jak nietrudno się domyślić, czas ten jest zdecydowanie dłuższy, gdy odpowiednio dbamy o dobrostan czworonożnego przyjaciela. Jedną z kluczowych kwestii jest zachowanie dbałości właśnie o odpowiednie żywienie zwierzaka. Coraz szersza grupa osób jest w pełni świadoma tego, że pożywienie, które jest odpowiednie dla ludzi - nie stanowi najlepszego wyboru dla zwierzaka. Co za tym idzie, resztki z ludzkiego stołu nie będą dobrym wyborem dla zwierzaków, które mają zupełnie inne potrzeby żywieniowe i charakteryzują się innym metabolizmem. Co zatem powinien jeść akita, by zachować dobre zdrowie na długie lata? Podobnie jak w przypadku wielu aktywnych ras, dla akity kluczowa jest duża zawartość białka w podawanym pożywieniu. Bez względu na to, czy zdecydujemy się na karmę ze sklepu, czy samodzielne przygotowywanie zwierzakowi posiłków, zawartość białka na psim talerzu nie powinna być mniejsza niż 70%. Jako że akita może być narażony na alergię na drób (podobnie jak wiele psów innych ras) - warto wybierać wysokowartościowe mięso jagnięce lub wołowe bądź rzadziej wykorzystywane gatunki mięsa, nierzadko w ogóle niespożywane przez człowieka - np. koninę czy mięso renifera. Kolejnym składnikiem diety psa Akita powinny być warzywa i ewentualnie owoce, bez udziału mącznych, zbożowych wypełniaczy. Te ostatnie są zbędne w diecie każdego psa (nie tylko akity): pomagają jedynie zniwelować uczucie głodu, jednak nie dostarczają zwierzakowi wartości odżywczych. Brak zbóż w karmie jest szczególnie istotny dla zwierząt o obniżonym poziomie ruchu i otyłych, bowiem mogą one stanowić czynnik pogarszający sytuację. Odpowiednia masa ciała jest niezwykle istotna także z punktu widzenia utrzymania optymalnego stanu stawów. Pielęgnacja psów Akita Akita nie należy do ras, które są szczególnie trudne w pielęgnacji. Niezwykle puchata sierść tego zwierzaka nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych: regularne szczotkowanie i okazjonalne kąpiele z użyciem dopasowanego do potrzeb sierści danego zwierzaka szamponem w zupełności wystarczą, by akita zachował świetny wygląd. Psy Akita linieją dwa razy do roku, zmieniając sierść na chłodniejszą część roku i na cieplejsze miesiące. To właśnie wtedy trzeba poświęcić najwięcej uwagi wyczesywaniu zwierzaka i robić to bardzo regularnie. Tego rodzaju zabiegi pielęgnacyjne w okresach zwiększonego wypadania sierści mają duże znaczenie nie tylko ze względu na ilość psiego włosia wokół domu, ale również dla komfortu zwierzaka. Szczególnie w cieplejszej części roku, niewyczesana sierść stanowi dodatkową "warstwę" na zwierzęciu i może sprawiać, że będzie mu po prostu gorąco. Jeśli właściciel nie czuje się pewnie w kwestii szczotkowania zwierzaka lub zwyczajnie brakuje mu cierpliwości do wielogodzinnych sesji szczotkowania - warto zabrać zwierzaka do profesjonalisty, który pomoże szybko uporać się z nadmiarem sierści. Akita - dla kogo? Psy Akita, choć z pewnością są piękne i mogą wzbudzać uzasadniony zachwyt u niemalże każdego - z pewnością nie są dobrym towarzyszem dla każdego człowieka. Warto wziąć pod uwagę, że jeśli prowadzimy bogate życie towarzyskie, a przez nasz dom przewijają się tabuny gości - może okazać się, że akita nie znosi tego najlepiej. Zwierzaki te najlepiej czują się w niewielkim gronie dobrze sobie znanych osób, które kochają najbardziej. Wiele osób zapewne zastanawia się również, czy akita inu może być psem, który mieszka z dziećmi. Na to pytanie trudno znaleźć jednoznaczną odpowiedź, więc najlepiej będzie, gdy odpowiemy: to zależy. Jeśli akita ma zamieszkać w domu, w którym są dzieci (lub wkrótce się w nim pojawią) - powinien dobrze radzić sobie z tą sytuacją. Co do zasady, zwierzęta te nie mają nic przeciwko maluchom, jednak wolą te, które... są im znane. Co to oznacza? Podczas wizyt maluchów spoza domu, akita zapewne schowa się w bezpiecznym dla niego miejscu - o ile bowiem pies ten może wykazać się zaskakującą cierpliwością w stosunku do znanych sobie dzieci, nie będzie tolerował prób głaskania czy zabawy od obcych. Zatem podsumowując, akita inu będzie perfekcyjnym wyborem dla osób, które cenią sobie spokój, a ich życie towarzyskie nie jest szczególnie bogate. Nie chodzi oczywiście o to, by w ogóle nie zapraszać gości - okazjonalnie, akita po prostu znajdzie sobie spokojne miejsce, w którym przeczeka odwiedziny "intruzów". Jeśli zaś chodzi o poziom aktywności - psy Akita inu należą do zwierząt, które lubią ruch, jednak tylko wtedy gdy mają na niego ochotę. Słowem kluczowym w obcowaniu z tym zwierzakiem jest indywidualizm, który musi zostać zaakceptowany przez właściciela. Ile kosztuje pies Akita? Szczenię Akita należy kupić ze sprawdzonej, zarejestrowanej w ZKwP hodowli. Tylko w ten sposób można mieć pewność, że zwierzak zachowa dobre zdrowie na długi czas i stanie się prawdziwym przyjacielem na bardzo długi czas. Nie jest to mały koszt, jednak warto wziąć pod uwagę, że to inwestycja w zdrowie pupila. Dodatkowo, bardzo często okazuje się, że pies rasy akita pochodzący z niesprawdzonej, niezrzeszonej w ZKwP hodowli wymaga dodatkowego leczenia, co generuje nierzadko wielotysięczne koszty na przestrzeni kolejnych lat. Cena szczeniaka Akita jest w dużej mierze uzależniona od pochodzenia zwierzaka. Większość młodych piesków można kupić już za około 2,5 do 3,5 tysiąca złotych. Najdroższe są szczenięta będące potomstwem utytułowanych, gruntownie przebadanych i zgodnych z wzorcem FCI rodziców: cena za wszystkie maluszki w takich miotach może sięgać nawet 4,5 tysiąca złotych. Jeśli w ogłoszeniu, czy to online, czy w wersji papierowej, cena za szczenię jest zaskakująco niska (np. 1,2 czy 1,5 tysiąca złotych) - z dużą dozą prawdopodobieństwa zwierzak pochodzi z hodowli niezrzeszonej w Związku Kynologicznym w Polsce. To z kolei oznacza, że rodzice mogli nie przejść wszystkich niezbędnych badań przed rozmnożeniem. Jak widać, rasowe szczenię akity nie jest tanie. Sam psiak jest jednak niezastąpionym i wiernym przyjacielem, który gdy raz pokocha swojego ludzkiego przyjaciela - zachowa to uczucie do końca swoich dni, na co dzień z chęcią wyrażając przywiązanie do opiekuna na wiele różnych sposobów. Polecane produkty dla psów Akita OVER ZOO - Szczotka Obrotowa 360 Rozmiar M OVER ZOO - Szampon Premium Wrażliwa Skóra 250ml TRIXIE - Zabawka Pierścień Ze Sznurka 14cm Pochodzenie Ponieważ akita amerykańska wywodzi się w prostej linii od akity japońskiej, ich historia od początku powstania rasy jest wspólna. Akita w swojej pierwotnej postaci jest najstarszą rdzennie japońską rasą psów, które przez długie lata były wykorzystywane do polowania na dziki i hodowane w czystości rasy. Podział rozpoczął się w momencie, kiedy w XIX wieku znane ze swej waleczności akity zaczęto wykorzystywać do walk psów. Dla zwiększenia ich siły i waleczności postanowiono skrzyżować je z psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który miał jednak niewiele wspólnego z czystej krwi akitą. Te silne psy zyskały jednak ogromną popularność, najpierw były hodowane równolegle z pierwotną akitą, potem stopniowo zaczęły ją wypierać. To spowodowało, że pierwotna japońska akita matagi była niemal na wyginięciu. W jej obronie wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, którego energiczne działania w 1919 roku doprowadziły do zatwierdzenia ustawy o zachowaniu czystości rasy. Wytypowano dziewięć najlepszych psów i uznano je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze, zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, ciężkie warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkami, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Istniejące po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek akity z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Po wojnie Japończycy powrócili do swoich opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe psy tego typu i opracowano XXX-letni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który bardzo konsekwentnie, w całości zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciekawy ciąg dalszy, ponieważ psy te miały nadal swoich zagorzałych zwolenników. Pierwsze akity tego typu wywieziono do Stanów już w 1937 roku, jako prezenty dla amerykańskich przyjaciół. Po wojnie wiele akit wyjechało z Japonii do Ameryki wraz z powracającymi do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to prawie wyłącznie psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, za to Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli psów dużych, silnych, bardzo wyraźnie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo odbiegają od akity japońskiej, że nie zgadzają się by w nazwie psa było słowo „akita”. Sytuacja hodowlana akity amerykańskiej stała się bardzo skomplikowana. W Japonii, w okresie powojennej odbudowy rasy ogromną, choć raczej krótkotrwałą popularność zyskał pies o imieniu Kongo-go z linii Dewa, dzięki czemu stał się ojcem większości przychodzących w tym czasie na świat szczeniąt, których wygląd nie pozostawiał wątpliwości, że wśród ich przodków znajdują się mastiffy i owczarki niemieckie. Praktycznie wszystkie psy, które trafiły do Stanów miały więc w rodowodzie przodków z linii Dewa. Były to psy inteligentne, łatwo adoptujące się w każdym środowisku i nawiązujące kontakt z człowiekiem, dzięki czemu szybko zdobyły sympatię amerykańskich hodowców. W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity a w 1972 roku American Kennel Club uznał rasę. Wydawało się, że nic nie stanie na drodze do rozwoju rasy, jednak wkrótce, na skutek nieporozumień między japońskim i amerykańskim Kennel Clubem, wzajemne relacje uległy zaostrzeniu, wprowadzono nawet zakaz eksportu akit z Japonii do Stanów, co całkowicie zablokowało dopływ nowej krwi japońskiej. To spowodowało że akity amerykańskie zaczęły bardzo wyraźnie odbiegać wyglądem od psów hodowanych w tym czasie w Japoni – były większe, masywniejsze, różniły się także wyglądem i barwą umaszczenia oraz proporcjami anatomicznymi. W 1992 roku JKC i AKC doszły wreszcie do porozumienia, na mocy którego ponownie stał się możliwy import akit z Japonii do Stanów Zjednoczonych, wówczas okazało się jednak, że różnice między dwoma odmianami tej rasy stały się już tak duże, że ich kojarzenie nie jest wskazane. I znowu wszystko powróciło do punktu wyjścia, w tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba znalezienia sposobu na pokonanie tego impasu, tylko nikt nie umiał go znaleźć. Sytuacja wyglądała następująco: były dwa różniące się typy akit, których nie dało się już połączyć. Od momentu podziału na akitę japońską i amerykańską nastąpiło wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Sytuacja była na tyle skomplikowana i konfliktowa, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak na tyle duże, że nie powinno się ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech postanowiono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akita japońska pozostanie w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: ustalono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę i będzie się nazywał akitą amerykańską. Dwie różne rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni amerykańsko-japoński spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców i ras pierwotnych), obok akity japońskiej. Star of Oregon At Dan Danilo - wł. hodowla Dan Danilo Wygląd Akita amerykańska jest dużym, mocnym, harmonijnie zbudowanym i dobrze umięśnionym psem. Ma bardzo proporcjonalną, prostokątną sylwetkę, prosty grzbiet, szeroką, głęboką klatkę piersiową i mocno umięśnione lędźwie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. Dolna linia umiarkowanie podciągnięta. Ogon dobrze owłosiony, gruby, wysoko osadzony, noszony na grzbiecie lub na boku, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Kończyny przednie widziane z przodu proste, śródręcza nieco ukośne, tworzące kąt 15 stopni z linią pionową. Kończyny tylne mocno umięśnione, widziane z tyłu równoległe, widziane z boku umiarkowanie kątowane, z nisko ustawionymi stawami skokowymi. Łapy zwarte, kocie, z grubymi opuszkami. GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Głowa osadzona na grubej, masywnej, dobrze umięśnionej, dość krótkiej szyi, z minimalnym łałokiem, masywna, szeroka, harmonizująca z tułowiem, w kształcie tępego trójkąta. Czaszka płaska i szeroka między uszami, z płytką bruzdą na czole. Stop wyraźnie zaznaczony. Kufa szeroka i głęboka, szczęka i żuchwa tępego kształtu. Zęby mocne, uzębienie pełne, preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny jest także cęgowy. Wargi czarne, nie obwisłe. Nos szeroki, czarny, rozproszenie barwy dopuszczalne tylko u psów o białym umaszczeniu. Oczy ciemnobrązowe, stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu, obwódki czarne, powieki przylegające. Uszy proste, małe w stosunku do wielkości głowy, stojące, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, noszone do przodu, prawie wzdłuż górnej linii karku, co jest cechą charakterystyczną rasy. Jeśli, by zmierzyć jego długość, załamiemy ucho psa do przodu, koniec małżowiny usznej powinien sięgać górnej obwódki oka. Wysokość w kłębie: psy: 66-71 cm, suki: 61-66 cm. Ch. Finigan ENDLESS LAKERS LOVE Charakter, usposobienie Mimo, że wśród przodków akity amerykańskiej są molosy, głównie tosa inu a także owczarki niemieckie, to po japońskich przodkach psy te odziedziczyły wiele cech charakteru typowych dla japońskiej akity, między innymi odwagę i pasję do łowiectwa. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak czasem, jeśli tylko złapią jakiś ciekawy trop, nie potrafią sobie odmówić przyjemności pójścia jego śladem i przy tej okazji pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Jeśli chodzi o przechodniów oraz inne psy, akita zazwyczaj pozostaje obojętna, natomiast zaczepiona wda się w bójkę i dobrze przeciwnika zapamięta, każde następne spotkanie będzie tego dowodem. Przezorny właściciel akity powinien zawsze prowadzić psa na smyczy, by w każdej chwili móc nad nim zapanować. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Akita jest psem władczym, o bardzo dużej skłonności do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa w stadzie i bardzo niechętnie podporządkuje się swojemu przewodnikowi. W związku z tym wymaga wczesnej i niezwykle starannej socjalizacji oraz wyraźnego ustalenia hierarchii. Wychowanie trzeba zacząć od pierwszego dnia w nowym domu, bo dużo łatwiej jest uczyć niż oduczać. Pies musi zrozumieć, że przywódcą jest jego pan, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Właściciel natomiast musi pamiętać o tym, że brak jego reakcji na jakieś zachowanie akita potraktuje jako przyzwolenie, niepożądane zachowania powinny być więc natychmiast korygowane. Nie wolno tego odkładać na później, bo utraty zdobytego przywileju pies łatwo nie zaakceptuje. Maroteam Boston at Buckshot Do niczego nie można psa zmusić, ale jeśli spokojnie mu pokażemy, czego od niego oczekujemy, a następnie cierpliwie i konsekwentnie to wyegzekwujemy, chętnie będzie współpracował. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że z akitą nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast zareagować. Akita jest psem bardzo inteligentnym, który łatwo się uczy, jeśli ma na to ochotę, ale jest dość uparta, musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego nauczyciela, który potrafi ją skłonić do posłuszeństwa. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce. Chodzi o to, by psa nauczyć posłuszeństwa, ale nie stłamsić jego osobowości, ostre metody wychowawcze mogą doprowadzić do tego, że pies stanie się lękliwy, lub wręcz przeciwnie - agresywny. Podstawą sukcesu wychowawczego jest zdobycie zaufania psa, który nie może się bać swojego pana, ale musi uznawać jego autorytet i przywództwo. Tego się nie da wymusić, na to trzeba zapracować. Osiąga się to wyłącznie spokojem i konsekwencją a nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Szczenięta w hodowli Amart Ami Szata Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie oraz na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. Finigan SIL-KOD BASSITA Sierść akity amerykańskiej wymaga nieskomplikowanej pielęgnacji, głównie systematycznego szczotkowania, które pozwala na utrzymanie jej w idealnym stanie. Dwa razy w roku akita bardzo intensywnie linieje i w tym okresie trzeba psa starannie szczotkować i wyczesywać nawet 1-2 razy dziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść i podszerstek. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity amerykańskiej i przygotowania psa do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) i katarakta. U psów tej rasy zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu chorób należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, masywnym łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne. Ponieaż akita jest psem dużym i ciężkim, jej właściciel musi liczyć się także z możliwością wystąpienia dysplazji oraz skrętu żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita amerykańska nie jest psem dla każdego, wszystko zależy od tego, czy właściciel potrafi zrozumieć i zaakceptować jej psychikę i odpowiednio z nią postępować. Jest to wielka indywidualistka, która najchętniej robi to, na co ma w tej chwili ochotę. Nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wykonującym wszystkie komendy, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Akita ma bardzo niezależną naturę, jest uparta i jeśli nie zechce czegoś zrobić, trudno ją będzie do tego przekonać. Raz zdobytej pozycji nie odda, a jeśli ktoś będzie chciał ją zdobytego miejsca w domowej hierarchii pozbawić, może się spotkać z ostrym sprzeciwem. Jeśli już zaakceptuje czyjeś przywództwo, to zazwyczaj tylko jednej osoby. FOXY LADY Volturnus Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się coraz bardziej nieufna zwłaszcza w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu akity jest bardzo wczesna socjalizacja i równie wyraźne określenie miejsca psa w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo pozbawienia któregokolwiek z nabytych uprawnień łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy postepowania z akitą: łagodność, cierpliwość i konsekwencja. Psa trzeba uczyć i wychowywać a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to niszczy osobowość i charakter, a do tego może wyzwolić agresję. Jej właściciel cały czas musi o tym pamiętać. DEBRA Amakita Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam cierpliwości żeby psa odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym przyjacielem całej rodziny. Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Bierność właściciela i pozwalanie na wszystko, dla akity oznacza akceptację jej zachowania, a trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Decydując się na kupno akity nie kierujmy się wyłącznie jej imponującym wyglądem, ale poważnie zastanówmy się czy poradzimy sobie z jej trudnym, ale fascynującym charakterem. Nie jest to pies dla osoby, której brakuje dystansu, cierpliwości i przede wszystkim konsekwencji. Akita potrzebuje właściciela, który ją zaakceptuje taką jaka jest, bo jej charakteru zmienić się nie da. Jest to pies pełen kontrastów - wygląda jak duży pluszowy miś, a ma bardzo niezależny i władczy charakter. Jest silny a jednocześnie uczuciowy i delikatny, jest wspaniałym psem rodzinnym, lubiącym pieszczoty i bardzo przywiązanym do swoich właścicieli. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale ze swoją rodziną. Choć wiele osób może to zdziwić, jest to pies bardzo wrażliwy, który doskonale wyczuwa nastrój swojego opiekuna i potrafi zachować się powściągliwie gdy wyczuje, że jego pan źle się czuje lub jest zestresowany i nie ma atmosfery do zabawy. DAFNE Volturnus Akita wychowywana z dziećmi będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, jest w stosunku do nich bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie należy zostawiać psa samego zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. Co do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może ostro zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona w kierunku psa jakiś gwałtowny ruch. Akita to idealny pies dla osoby lubiącej aktywne spędzanie wolnego czasu, solidnie zbudowany, wytrzymały, nadaje się do różnego rodzaju psich sportów, np. zaprzęgów. Nie najlepiej współpracuje z innymi psami, natomiast doskonale czuje się obok biegnącego na nartach właściciela. Lubi ruch, ale słabo odnajduje się w typowej, sportowej rywalizacji a zwłaszcza w konkursach posłuszeństwa. Uczy się szybko i komendę doskonale rozumie, reaguje jednak w swoim rytmie i zawsze potrzebuje trochę czasu na zastanowienie się czy polecenie ma sens i czy warto je wykonać. Uwielbia długie, ale raczej spokojne spacery, podczas których nie zamęcza nadmierną aktywnością. Widok psa spokojnie obwąchującego kwiatki wcale nie należy do rzadkości. CR Lucy Liu at Buckshot i OBI WAN KENOBI Buckshot FCI. Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, dopóki nie otrzyma sygnału o pojawieniu się zagrożenia. Jeśli ktoś odważy się zaczepić członka jej rodziny, natychmiast zareaguje i stanie do obrony. Podobnie postąpi w przypadku zaczepienia przez innego psa. Trzeba więc takich sytuacji unikać, bo jeśli dojdzie między psami do konfrontacji, topór wojenny zostanie wykopany i próba sił będzie się powtarzać przy każdym następnym spotkaniu. Psy które raz się zetną mogą się stać zatwardziałymi wrogami, dlatego w miejscu gdzie są inne psy nie powinno się spuszczać akity ze smyczy. W swoim domu akita nie lubi obcych, na początku gości traktuje spokojnie ale nieufnie, trzeba ich uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie ich obecności. Na wszelki wypadek lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bo jeśli mu się coś nie spodoba lub wyczuje zagrożenie, może zaatakować. Jest na ogół powściągliwy i spokojny, w walce jest jednak tak zawzięty, że jeśli już ruszy do ataku, trudno go powstrzymać. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować. Przy następnej wizycie pies przywita ich już jak znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zachęci do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie właściciela, pies wyznaje zasadę, że przyjaciele jego pana są jego przyjaciółmi. Finigan Sil-Kod Baiara (przyszly Ch Niemiec i Polski) z rodzicami Jeśli chodzi o zwierzęta, w przypadku, gdy w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie same zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie nie zakończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i w przypadku pojawienia się konfliktu natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest przywódcą, a one nie mają co podskakiwać, bo są zwykłymi członkami stada. Z punktu widzenia hierarchii, lepiej gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza ma wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Najważniejsze, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze umiejętności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo i chętnie o nich zapomina. Ze zwierzętami, które mu się podporządkują, w tym również z kotami żyje w idealnej zgodzie i uważa je za członków stada, natomiast w stosunku do obcych kotów zawsze odezwie się jego instynkt myśliwski i raczej są małe szanse, by za nimi nie pogonił. Nierozłączni przyjaciele: Jazgar MALAGA z kotkiem Dikinsonem Nieufność i nieprzekupność akity powoduje, że jest bardzo dobrym stróżem. Nie jest to pies hałaśliwy, nie szczeka bez powodu, dlatego jeśli już to robi, lepiej sprawdzić co jest tego przyczyną. Jest doskonałym obrońcą, ale niekoniecznie zaatakuje intruza, może równie dobrze nie pozwolić mu się ruszyć, szczekaniem zawiadomić właściciela i oddać do jego dyspozycji. W momencie pojawienia się właściciela uzna że zadanie zostało wykonane i przestanie się nim interesować. Jest jeszcze jeden problem, o którym przyszły właściciel powinien wiedzieć. Akita należy do psów, które dwa razy w roku przechodzą masywne linienie. Pies wymienia całą sierść, zarówno włos okrywowy jak i podszerstek, trzeba go w tym trwającym kilka tygodni okresie szczotkować i wyczesywać nawet dwa razy dziennie i odpowiednio często odkurzać mieszkanie. Można się do tego przyzwyczaić, choć dla osób wyjątkowo pedantycznych może to być problemem. Akita nie jest psem dla każdego, stawia właścicielowi wysokie wymagania, bardzo się jednak przywiązuje do swojej rodziny, jej utrata jest dla psa tej rasy prawdziwą katastrofą. Przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Akita zdecydowanie nie nadaje się dla osób starszych lub słabych fizycznie a także dla osób nerwowych, mało stanowczych i niecierpliwych. Za to dla kogoś kto ją zrozumie i się z nią zaprzyjaźni, będzie wspaniałym i wiernym przyjacielem. Potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem, w żadnym wypadku nie nadaje się do trzymania w kojcu. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - obficie linieje Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem cięższym (40/60kg), bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i bardziej wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w umaszczeniu. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany, z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona (tzw. urajiro), stanowiacymi charakterystyczną cechę rasy. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej, legalnej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 344 / wersja angielska AKITA AMERYKAŃSKA TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. ROZWÓJ: USA. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY: Początki historii amerykańskich akit przypominają historię akit japońskich. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą, lecz ogromną popularność zdobył pies z linii Dewa - Kongo-go. Wiele akit z linii Dewa, wykazujących cechy mastiffa i owczarka niemieckiego, zostało przywiezionych do Stanów Zjednoczonych przez członków Sił Zbrojnych. Akity z linii Dewa, inteligentne i zdolne do przystosowywania się do różnego otoczenia, zafascynowały hodowców w Stanach Zjednoczonych i w ten sposób linia rozwinęła się poprzez wzrost liczby hodowców i wielki wzrost popularności rasy. Amerykański Klub Akity założono w roku 1956, natomiast Amerykański Związek Kynologiczny (AKC) uznał rasę (rasa uzyskała wpis do księgi hodowlanej i oficjalny status wystawowy) w październiku 1972 r. Jednakowoż, w tym czasie AKC i JKC (Japoński Związek Kynologiczny) nie uznawały wzajemnie swych rodowodów, dlatego też nie istniała możliwość wprowadzenia [do programu hodowlanego] nowych linii z Japonii. W związku z tym, akity w Stanach Zjednoczonych zaczęły wyraźnie różnić się od akit [hodowanych] w Japonii, kraju pochodzenia rasy. W Stanach Zjednoczonych ukształtował się wyjątkowy rodzaj [akity], o niezmienionych od 1955 r. cechach charakterystycznych i typie. Natomiast akity w Japonii krzyżowano z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie i mocnym kośćcu. Szeroka głowa, tworząca tępo zakończony trójkąt, z głęboką kufą, stosunkowo małymi oczami i stojącymi uszami, pochylonymi do przodu niemal w jednej linii z tylną krawędzią szyi, jest charakterystyczną cechą rasy. ISTOTNE PROPORCJE: • Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 9:10 u psów i 9:11 u suk. • Głębokość klatki piersiowej stanowi połowę wysokości w kłębie. • Stosunek odległości od czubka nosa do stopu do odległości od stopu do potylicy wynosi 2:3. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Przyjacielski, czujny, czuły, dostojny, pojętny i odważny. GŁOWA: Masywna, ale harmonizująca z tułowiem, pozbawiona zmarszczek, gdy pies jest rozluźniony. Głowa, widziana z góry, tworzy tępo zakończony trójkąt. OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Płaska i szeroka między uszami. Płytka bruzda rozciąga się na czole. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale niezbyt stromy. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Szeroki i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Szeroka, głęboka i pełna. Wargi: Czarne; nie obwisłe. Różowy język. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa nie zaokrąglone, lecz tępego kształtu, mocne i silne. Mocne zęby w regularnym i pełnym uzębieniu. Preferowany zgryz nożycowy, ale dopuszczalny także cęgowy. Oczy: Ciemnobrązowe, stosunkowo małe, nie wyłupiaste, niemal trójkątnego kształtu. Obwódki oczu czarne i przylegające. Uszy: Bardzo proste, małe w stosunku do reszty głowy. Jeśli zegnie się ucho do przodu, by zmierzyć jego długość, koniec dotknie górnej obwódki oka. Uszy trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, szerokie u nasady, nie osadzone zbyt nisko. Widziane z boku, uszy pochylone są nad oczami do przodu, stanowiąc przedłużenie linii szyi. SZYJA: Gruba i umięśniona, z minimalnym łałokiem, dosyć krótka, rozszerzająca się stopniowo ku łopatkom. Wyraźnie łukowaty kark przechodzi harmonijnie w nasadę czaszki. TUŁÓW: Dłuższy, niż wyższy. Skóra nie przesadnie cienka, ani zbyt napięta czy luźna. Grzbiet: Poziomy. Lędźwie: Mocno umięśnione. Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka. Żebra dobrze wysklepione; dobrze rozwinięty mostek. Dolna linia i brzuch: Umiarkowanie podciągnięte. OGON: Gruby i dobrze owłosiony, wysoko osadzony, noszony nad grzbietem lub na boku, zwinięty w ¾, w całości lub podwójnie, zawsze opadający na grzbiet lub poniżej jego poziomu. Koniuszek ogona zwiniętego w ¾ opada zdecydowanie na bok. Nasada ogona gruba i mocna. Ostatni kręg ogona sięga stawu skokowego, gdy ogon jest opuszczony lub pociągnięty na dół. Włos gruby, prosty i gęsty, bez śladu pióra. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Przednie kończyny o mocnym kośćcu; widziane z przodu proste. Łopatki: Mocne i silne, umiarkowanie kątowane. Śródręcza: Nieco ukośne – tworzą kąt 15° z linią pionową. KOŃCZYNY TYLNE: Mocno umięśnione, szerokie, o kośćcu porównywalnym z kośćcem kończyn przednich. Zwykle usuwa się palce szczątkowe na tylnych kończynach. Udo: Mocne, dobrze rozwinięte; widziane z tyłu – równoległe. Kolana: Umiarkowanie kątowane. Stawy skokowe: Nisko ustawione; ani odstające, ani ustawione podsiebnie. ŁAPY: Proste, kocie łapy, zwartej budowy, z grubymi opuszkami. CHÓD/RUCH: Mocny, okładający teren, z umiarkowanym wykrokiem i akcją kończyn tylnych. Tylne kończyny podążają [w jednej linii] za przednimi. Grzbiet pozostaje mocny, stabilny i poziomy. SZATA: WŁOS: Podwójny włos. Podszycie grube, miękkie, gęste i krótsze, niż włos okrywowy. Włos okrywowy prosty, szorstki/sztywny i nieco odstający od tułowia. Włos na głowie, dolnych partiach kończyn oraz uszach – krótki. Długość włosa na kłębie i zadzie wynosi ok. 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia, z wyjątkiem ogona, gdzie szata jest najdłuższa i najbardziej obfita. MAŚĆ: Każda maść, np. ruda, płowa, biała, etc., lub nawet pinto (łaciata) i pręgowana. Kolory są błyszczące i wyraźne, natomiast znaczenia równomierne, z maską lub strzałką, bądź bez. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i więcej, niż 1/3 tułowia. Kolor podszycia może różnić się od koloru włosa okrywowego. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 66-71 cm (26-28 cali). Suki: 61-66 cm (24-26 cali). WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Wąska lub spiczasta głowa. - Brakujący ząb (z wyjątkiem 2 P1 i/lub M3). - Niebieskie lub czarne plamy na języku. - Jasne oczy. - Krótki ogon. - Odstające lub ustawione podsiebnie łokcie. - Jakikolwiek ślad kryzy lub pióra. - Bojaźliwość lub złośliwość. POWAŻNE WADY: - Lekka masa. - Lekki kościec. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Całkowity brak pigmentacji nosa. Nos z niepigmentowanymi obszarami (nos motyli). - Opuszczone, wiszące lub załamane uszy. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Sierpowaty lub nie zwinięty ogon. - Psy poniżej 63,5 cm (25 cali); suki poniżej 58,5 cm (23 cali). Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło: Akita to rasa psa, którą umiejscowiono w grupie szpiców oraz psów pierwotnych. Pies pochodzi z Japonii. Początkowo daną rasę wykorzystywano do walk psów, ale z czasem zaczęła również służyć w zakresie polowań. W dzisiejszych czasach pies ten pełni dwie funkcje, jedna z nich to stróżowanie i obrona, druga zaś koncentruje się na towarzystwie. Jego nazwa wywodzi się prawdopodobnie od prefektury Akita w północnego terytorium Japonii. W Polsce pies Akita pojawił się w 1990 roku. Akita – zdjęcie znalezione na stronie Akita to pies o dość różnym umaszczeniu, jak białe, czerwone, pręgowane, a nawet sezamowe. Umaszczenia poza białym, powinny mieć białe znaczenia zlokalizowane po bokach kufy, a także w takich miejscach jak policzki, żuchwa, szyja, piersi, tułów oraz ogon. W dodatku oznakowania te zlokalizowane są również na wewnętrznej stronie kończyn. Psy tej rasy wzrostem sięgają 71 cm, suki z kolei są nieco mniejsze i mogą zyskać maksymalna wysokość równą 66 cm. Psy ważą do 45 kg, suki z kolei maksymalnie 35 kg. Akita to typowy pies myśliwski, dlatego też cechuje go upór i zawziętość w czasie walki. Jego wielką pasją są zajęcia łowieckie. Pies tej rasy jest czworonogiem niezależny, o silnym charakterze. To pies, który lubi dominować. Nie ufa obcym ludziom, a innych psów w ogóle nie toleruje. Wygląda więc na rasę dość niebezpieczną. Akita w okresie zmiany sierści wymaga dość intensywnej pielęgnacji. To pies który nie ma wysokiej potrzeby ruchowej. Mimo to jest dość chorowity. Podstawowe dolegliwości zdrowotne to skręt żołądka, dysplazja stawów biodrowych, choroby oczu i skóry. Zgodnie ze wzorcem GCH Silver CH, Westminster Winner 2012 Sondaisa Tough Act To Follow Stardust - wł. hodowla Dan Danilo Akita amerykańska ma niezbyt długą, gęstą i zwartą, dwuwarstwową sierść, składającą się z bardzo obfitego, miękkiego, wełnistego podszerstka i dość sztywnego, trochę dłuższego, nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Szata akity powinna być gruba i puszysta, sierść na głowie i dolnej części kończyn wyraźnie krótsza i przylegająca. Długość włosa na kłębie i zadzie winna mieć około 5 cm, a więc nieco więcej, niż na reszcie tułowia. Na ogonie włos znacznie dłuższy, robi wrażenie puszystego, ale nie tworzy pióra. Umaszczenie: dopuszczalne są wszystkie kolory: czerwony, płowy, biały itd. Sierść może być także w łaty lub pręgowana. Kolory powinny być błyszczące i wyraziste, natomiast znaczenia równomierne, kontrastujące, z maską lub strzałką bądź bez nich. Białe psy (jednolitej maści) nie mają maski. Pinto (łaciate) na białym tle mają duże, równomiernie rozmieszczone łaty na głowie i na więcej niż 1/3 powierzchni tułowia. Kolor podszerstka może się różnić od barwy włosa okrywowego. DAFNE Volturnus Pielęgnacja sierści Dwuwarstwowa sierść akity wymaga nieskomplikowanej, ale dość regularnej pielęgnacji, ponieważ gęsty podszerstek ma czasem tendencję do filcowania. Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym przy tego rodzaju owłosieniu jest szczotkowanie, bo pozwala na bieżąco usuwać martwą sierść, która utrudnia wentylację skóry i stwarza sprzyjające warunki do powstania podrażnień i stanów zapalnych. Szczotkowanie Sierść akity szczotkuje się zazwyczaj raz w tygodniu, najlepiej twardą włosianą szczotką o szczecinie na tyle długiej, żeby sięgała aż do skóry. Można ją także rozczesywać drucianą szczotką, która bardzo dobrze rozdziela podszerstek. Ta szczotka nie może mieć „kapturków”, które odstają i wyrywają włos, tylko gładko zakończone szpilki. Do usuwania podszerstka potrzebna jest natomiast dobrej jakości szczotka metalowa, tzw. pudlówka, z dużą ilością lekko zagiętych, gładko zakończonych drucików. Pamiętajmy, że nigdy nie powinno się szczotkować sierści na sucho, bo włos się elektryzuje i łamie. Trzeba ją przedtem spryskać odpowiednio dobraną odżywką do szczotkowania w aerozolu. Jeśli podszerstek zaczyna się filcować, co zdarza się najczęściej u psów o zbyt miękkim owłosieniu, bardzo przydatne jest specjalne zgrzebło z obrotowymi zębami, które go delikatnie, nie wyrywając włosa, rozdzieli. Przeczesywanie nim sierści raz w tygodniu uchroni psa przed filcami. Gdyby już do tego doszło zbity podszerstek trzeba rozdzielić filcakiem a pozostałe kępki sierści dokładnie wyczesać grzebieniem. Konieczność użycia filcaka świadczy o tym, że sierść nie jest właściwie pielęgnowana. Pies, który żyje zgodnie z rytmem przyrody i przebywa bardzo dużo na dworze, linieje dwa razy w roku, za to bardzo gwałtownie. Traci wtedy praktycznie całe owłosienie, zrzuca sierść wielkimi kępami, wygląda okropnie, jak powygryzany przez mole. Warto wiedzieć, że akita linieje w bardzo szczególny sposób, który jest charakterystyczną cechą tej rasy: włos nie wypada równomiernie na całej powierzchni, ale fragmentami, tak jak u wilków. Najpierw wypada sierść na portkach i udach, potem na kończynach i tułowiu, następnie na kryzie, a na samym końcu na ogonie. Na dodatek pies to linienie dosłownie odchorowuje, często jest nerwowy lub osowiały, wygląda jakby był chory a na dodatek ma bardziej wrażliwą niż zwykle, dość mocno podrażnioną skórę. Trzeba mieć to na uwadze przy szczotkowaniu. Linienie rozpoczyna się od wypadania wełnistego podszerstka, który trzeba usuwać na bieżąco metalową szczotką, dopiero po upływie około dwóch tygodni zaczyna wypadać włos okrywowy. Konsekwentnie, najpierw odrasta podszerstek, a dopiero później włos okrywowy. Jeśli w tym czasie pies jest szczotkowany raz albo nawet dwa razy dziennie, można mieć nadzieję, że ten niewdzięczny okres potrwa nie więcej niż trzy tygodnie. Oczywiście w tym czasie pies nie nadaje się do wystawiania. Odtworzenie sierści wymaga zazwyczaj kilku tygodni. Wychodzącego włosa nie da się uratować jedyne, co można zrobić, to jak najszybciej go wyczesać. Do tego celu używamy gęstego grzebienia i metalowej szczotki zwanej pudlówką. Jeśli akita żyje w mieszkaniu z centralnym ogrzewaniem, ten naturalny cykl wymiany włosa może zostać zakłócony, linienie przebiega wówczas mniej gwałtownie, za to pies zrzuca sierść na okrągło, niemal przez cały rok. Oznacza to, że jeśli nie chcemy, żeby kępki włosów fruwały po mieszkaniu, trzeba go często, co kilka dni dokładnie szczotkować i na bieżąco usuwać martwe owłosienie. Ruthdales ANTI GRAVITY Kąpiel Przed kąpielą sierść powinna być zawsze bardzo dokładnie rozczesana i wyszczotkowana. Akitę kąpie się raczej rzadko, w zależności od trybu życia, przeważnie 3-4 razy w roku. Pies ma bardzo gęstą, nieprzemakalną sierść, dlatego trzeba zwrócić uwagę przy myciu, żeby woda dotarła głęboko, aż do skóry. Ugniatanie jej ręką w miejscu gdzie kierujemy strumień wody, bardzo ułatwia równomierne zmoczenie. Ta sama zasada obowiązuje również przy płukaniu. Woda lepiej przenika aż do skóry, jeśli końcówkę prysznica trzymamy bardzo blisko ciała, wylewana z dużej odległości ma tendencję do odbijania się od sierści. Psa myjemy zawsze dwukrotnie i po każdym myciu bardzo dokładnie spłukujemy, szczególnie pod brzuchem, gdzie spływa cała, powstała podczas kapieli piana. Szampon zawsze trzeba rozcieńczyć, zbyt mocno skondensowany wcale nie myje lepiej, natomiast trudno go równomiernie rozprowadzić i jeszcze trudniej wypłukać, zwłaszcza przy tak grubym i gęstym jak u akity owłosieniu. Rozcieńczyamy go tylko tyle, ile tego dnia zużyjemy, ponieważ połączonego z wodą nie można zbyt długo przechowywać, bo po pewnym czasie traci właściwości myjące. Jeśli pies w czasie kąpieli ma ochotę wytrzepać sierść zapryskując nam całą łazienkę, możemy go od tego zamiaru skutecznie odwieść, wystarczy położyć mu rękę płasko na karku i lekko nacisnąć, żeby z tego zamiaru zrezygnował. Do kąpieli akity stosujemy zazwyczaj szampon, który nie zawiera zbyt dużo olejków i nie zmiękcza włosa, a jeśli chcemy poprawić barwę, odpowiedni szampon intensyfikujący kolor. Po wypłukaniu sierści odciskamy nadmiar wody i nakładamy odżywkę, pozostawiamy ją na 2-5 minut a następnie dokładnie spłukujemy. Bardzo ważne jest dokładne wysuszenie sierści. Warto się trochę potrudzić, żeby możliwie jak najwięcej wody odcisnąć przy pomocy ręczników, bo o tyle krócej będzie trwało suszenie suszarką. Gruby podszerstek schnie bardzo długo a niedosuszenie może spowodować odparzenie skóry. Podczas suszenia spryskujemy sierść odżywką do szczotkowania i podczesujemy ją pod włos włosianą lub drucianą szczotką, starając się kierować strumień ciepła pod włos, jak najbliżej skóry. Małe przerwy w suszeniu pozwolą złapać oddech i psu i jego właścicielowi, a sierść w tym czasie będzie mogła odparować. W letni dzień można wyjść na mały spacer, trzymając oczywiście psa na smyczy, bo to, że spróbuje się wytarzać w trawie jest niemal pewne. Po powrocie kończymy suszenie a na sam koniec zmniejszamy temperaturę suszarki, żeby wychłodzić sierść i zamknąć łuski włosów. Jeśli pies ma być wystawiany, nie powinien się kłaść bezpośrednio po suszeniu, bo ciepła sierść może się spłaszczyć i pozagniatać. Jazgar MALAGA z córkami Volturnus i LAMIA Volturnus Czystość bez kąpieli Trudności z kąpaniem a zwłaszcza suszeniem powodują, że możliwość wyczyszczenia sierści na sucho jest często prawdziwym wybawieniem. Najlepiej zrobić to przy pomocy specjalnych pudrów czyszczących. Najwygodniejszy jest puder w aerozolu, bo można go bardzo łatwo i równomiernie rozprowadzić, szybko przywraca czystość a do tego zwiększa objętość szaty. Jest to podstawowy kosmetyk do pielęgnacji tego rodzaju owłosienia, również przed wystawą. Rozdzielamy sierść ręką lub grzebieniem warstwa po warstwie i spryskujemy pudrem z odległości około 20 cm w taki sposób, żeby dostał się aż do skóry. Następnie lekko masujemy sierść, żeby go lepiej rozprowadzić i pozostawiamy na kilka minut. Na zakończenie bardzo dokładnie szczotkujemy psa z włosem i pod włos. Sierść jest czysta, pachnąca i puszysta. Przed użyciem pojemnik z pudrem trzeba zawsze odwrócić do góry dnem i energicznie wstrząsnąć, żeby dobrze wymieszać jego zawartość. Puder jest zazwyczaj w zawiesinie i dłużej nieużywany osiada na dnie pojemnika. FINIGAN Inferno de la Noche i REIKAN Sasquehanna Higiena Oprócz sierści, regularnej pielęgnacji wymagają także oczy, uszy, zęby, pazury, łapy i gruczoły około odbytowe. Wskazówki jak je pielęgnować znajdują się tutaj. Jak dobrać akcesoria oraz kosmetyki do potrzeb i rodzaju sierści: Akcesoria do pielęgnacji sierści kliknij tutaj Dobór kosmetyków do potrzeb i rodzaju sierści kliknij tutaj OBI WAN KENOBI Buckshot FCI Przed wystawą trzeba koniecznie psa wykąpać. Tym razem można wyjątkowo zastosować szampon zwiększający objętość sierści, która zgodnie ze wzorcem powinna być obfita i puszysta. Jeśli jej barwa nie jest dostatecznie intensywna warto do kilku poprzedzajacych wystawę kąpieli zastosować specjalny szampon, który zintensyfikuje ten kolor, który wymaga poprawienia. Po kąpieli mamy dwie możliwości: albo wyjątkowo nie nakładamy balsamu, albo nakładamy specjalny balsam zwiększający objętość szaty. Po umyciu, dokładnym wypłukaniu sierści i odciśnięciu ręcznikiem możemy przystąpić do suszenia szczotkując sierść przez cały czas pod włos, aż do całkowitego wyschnięcia. Chodzi o to, żeby maksymalnie zwiększyć jej objętość. INDEVOR YUKON GOLD Na wystawę zgłasza się psa z dużym wyprzedzeniem, może się więc zdarzyć, że nie zdołamy przewidzieć początku linienia i pies na kilka dni przed pokazem zaczyna zrzucać sierść. W takiej sytuacji wyjątkowo rezygnujemy z przedwystawowej kąpieli, ponieważ pod wpływem wody straci bardzo dużo włosa, a zwłaszcza podszerstka. Czyścimy go na sucho pudrem, nie szczotkujemy zbyt głęboko, raczej po wierzchu, żeby jak najmniej zubożyć sierść, natomiast bardzo starannie usuwamy palcami widoczne na wierzchu szaty luźne, puchate kępki podszerstka. Żeby w czasie pokazu sierść nie fruwała, można ją bardzo delikatnie, z odległosci około 25 cm spryskać specjalnym, niewidocznym, wystawowym lakierem. Zaletą umaszczenia akity amerykańskiej są dobrze pigmentowane i wyraźnie zarysowane łaty. Jesli nie są wystarczająco wyraziste, mozna do kilku poprzedzajacych wystawę kapieli stosować szampon intensyfikujący ten kolor, który wymaga poprawienia. W przypadku, gdy tuż przed wystawą nie ma już na to czasu, dla podkreślenia kontrastu można rozjaśnić białe elementy szaty przy pomocy pudru w aerozolu, tego samego, którego używamy do czyszczenia sierści na sucho. Przy wyrazistej bieli kolorowe elementy szaty będą wydawały się bardziej intensywne. Natomiast, jeśli to kolor łat jest mało kontrastowy, można go poprawić przy pomocy specjalnej kolorowej kredy. O tym jak to zrobić piszemy w zakładce Poprawianie koloru. Jeśli chcemy optycznie pogrubić kończyny, nakładamy na nie specjalny żel lub piankę stylizującą, podczesujemy pod włos i suszymy. Nastepnie rozczesujemy, spryskujemy pudrem w aerozolu, podczesujemy w górę i utrwalamy delikatnie lakierem. Łapy zgodnie ze wzorcem powinny być grube, okrągłe, wysklepione i zwarte. To oznacza, że jeśli pies nie sciera ich w sposób naturalny, koniecznie trzeba mu obciąć pazury, bo nie powinny dotykać ziemi. Należy również wyciąć sierść między opuszkami, zdarza się, że w te miejsca coś się wklei lub tworzy się filc, który może psa uwierać co spowoduje, że nie da się go odpowiednio zaprezentować w ruchu. Sierść na wierzchu łapy powinna być skrócona na okrągło tak, żeby łapa wyglądała na małą i zwartą. Akity się w zasadzie nie trymuje, można jednak bardzo dyskretnie usunąć pojedyncze niesforne włoski, które tu i ówdzie, najczęściej na głowie, odstają i zaburzają linię szaty. Fałd skóry przytrzymuje się tak, żeby sierść utworzyła coś na kształt wachlarza i wyskubuje się ręcznie, po jednym włosku, tylko to, co wystaje i szpeci. Nie można ich skracać nożyczkami, bo przy odrobinie nieuwagi można uszkodzić sierść, poza tym przycięcie nożyczkami może zmienic strukturę włosa. Linię grzbietu można wyrównać usuwając w niektórych miejscach odrobinę podszerstka co spowoduje, że sierść lekko opadnie. Trzeba to robić z dużym wyczuciem, żeby nie uszkodzić przy tym włosa okrywowego, bo będzie to bardzo widoczne. Jesli ktoś nie ma wprawy, lepiej nie ryzykować, zwłaszcza tuż przed wystawą. Na zakończenie wystającą sierść na tylnej stronie łap można bardzo delikatnie wyrównać degażówkami. Przed wejściem na ring W odróżnieniu od wielu psów, które można upozować na ringu wystawowym i które potrafią taką pozycję utrzymać przez dłuższy czas, akita niechętnie pozwala się ustawić. Trzeba metodą prób i błędów znaleźć taki sposób zainteresowania psa, by sam ustawił się jak najładniej. Może to być smakołyk lub ulubiona zabawka trzymana w lekko uniesionej ręce osoby wystawiającej, może to być bardzo dyskretna obecność kogoś z rodziny poza ringiem. Chodzi o to, by pies był sprężony i pełen zainteresowania, bo wtedy prezentuje się najlepiej. Powinien raczej domyślać się, że jest gdzieś obok ringu, niż ją widzieć, bo wówczas będzie usiłował się do niej wyrywać, zamiast zastygnąć w pełnym zaciekawiania oczekiwaniu. Pół godziny wcześniej idziemy z psem na mały spacer, żeby się rozruszał i załatwił potrzeby fizjologiczne. Potem szczotkujemy go z włosem i pod włos a na zakończenie z odległości 20-25 cm spryskujemy delikatnie odżywką nabłyszczającą. Ogon u akity amerykańskiej nie tworzy pióra, ale powinien być obficie owłosiony. Wyciągamy go więc poziomo, wyczesujemy pod włos i bardzo delikatnie spryskujemy specjalnym niewidocznym lakierem. Od tego momentu, aż do wejścia na ring pies nie może się położyć, żeby nie zabrudzić sierści. Jeśli z nim trochę w tym czasie pobiegamy wprawimy go w doskonały nastrój i będzie się lepiej wystawiał. Teraz już tylko sprawdzamy czy nie ma śpiochów w oczach, zakładamy stonowaną z barwą sierści ringówkę i energicznym krokiem wchodzimy na ring. Powodzenia! Finigan SHA-KOD TUNDER FERO Akity źle znoszą upał, dlatego przed wejściem na ring pies powinien jak najdłużej pozostać w cieniu. Warto mieć przy sobie lekko wilgotną szmatkę, bo w czasie dużych upałów pies może się ślinić, a to nie wygląda estetycznie. Uwaga: Regulamin wystaw psów rasowych precyzuje: „Zabronione jest traktowanie szaty, skóry i nosa jakimikolwiek środkami, które zmieniają ich strukturę, kolor lub stan. Dopuszcza się jedynie strzyżenie, trymowanie, czesanie i szczotkowanie.” Wystawa jest konkursem piękności, nie da się ukryć, że większość psów jest przygotowywana przy pomocy różnego rodzaju kosmetyków i zabiegów podkreślających lub poprawiających urodę. Jest to wiedza bardzo pilnie strzeżona, zdobywa się ją przeważnie metodą prób i błędów, dlatego zdecydowaliśmy się początkującym wystawcom to i owo podpowiedzieć. Zajrzyjcie do zakładki "Wystawy-jak poprawić urodę?" Ilość odwiedzin na tych stronach dowodzi, że ten temat budzi bardzo duże zainteresowanie. Decyzja: poprawiać czy nie poprawiać, należy wyłącznie do właściciela. Tym, którzy się na to decydują radzimy: wypróbujcie wcześniej i nabierzcie wprawy, kosmetyków używajcie w domu a nie na wystawie, chyba, że w namiocie, zawsze dyskretnie i z umiarem. Powrót Akita inu jest w Japonii czczony niemal jako symbol narodowy. Jest to pies wyjątkowo odważny. Dawniej był tresowany do walk psów. Akita inu to pies zrównoważony, inteligentny, przyjacielski, ale także posłuszny w granicach rozsądku. Posiada silny instynkt myśliwski, jest dobrym psem stróżującym (nie szczeka zbyt wiele). Niezależny. Dominujący. Zostanie twoim przyjacielem. Akita inu nigdy nie stanie się niewolnikiem. Akita inu – Rasa psa Kraj pochodzenia północna Japonia Przydatność Akita jest rasą z grupy psów pierwotnych i szpiców. Początkowo używana była do walk psów, później do polowań. Obecnie dobrze sprawdza się jako pies obronny i stróżujący, a także do towarzystwa. Nie podlega próbom pracy. Historia Rasa psa wywodzi się z północnej Japonii, gdzie psy te hodowano do walk psów, a następnie do polowań na dziki, czarne niedźwiedzie czy jelenie. Do ich zadań należało także ciągnięcie ciężkich ładunków. Akita pochodzi od psa torfowego, który dotarł do Japonii wraz z pierwszymi imigrantami, ok. 15000 lat Ta ciesząca się dużym uznaniem i szacunkiem rasa towarzyszyła samurajom, pojawia się także dość często w mitologii oraz jest stale obecna w Japońskiej literaturze. W wyniku licznych wojen w kolejnych stuleciach populacja akity ulega drastycznemu zmniejszeniu. Przed zupełnym wyginięciem uchroniło rasę powstanie ruchu na rzecz zachowania kulturowej tradycji Japonii. W 1931 roku akita została uznana za dziedzictwo kulturowe, a hodowlom tych psów przyznano dotacje rządowe. W Polsce pierwsza akita pojawiła się w 1990 roku i od tamtej pory popularność tej rasy stale wzrasta. Szata Akita powinna być umaszczenia białego, czerwonego, pręgowanego lub sezamowego (to ostatnie oznacza czerwoną sierść z czarnymi końcówkami). Po bokach kufy, na policzkach, szyi, spodniej stronie żuchwy, piersi, tułowiu, ogonie i wreszcie wewnętrznej stronie zarówno przednich jak i tylnych kończyn, pies powinien mieć białe znaczenia. Pochodzący z 1938 roku wzorzec zakłada unikanie osobników masywnych, jako, że taki wygląd sugeruje domieszkę dna molosów (takie krzyżówki zdarzały się w przeszłości, a ich celem było stworzenie psa idealnie nadającego się do walk) Zachowanie i charakter Jako, że akita, jako rasa psa, była hodowana jako pies łowiecki, ma głęboko zakorzenioną pasję do polowań i niesamowitą orientację w terenie. Ponadto jest niezależna i lubi podejmować własne decyzje. Charakterem bardziej przypomina zatem kota, niż psa, lubi więc także usystematyzowany tryb życia. Jest dumna. Nie przepada za innymi psami, aczkolwiek przyuczona do tego, będzie je tolerować. Jest nieufna w stosunku do obcych. Potrzebuje łagodnego, ale konsekwentnego prowadzenia. Wymaga określenia wyraźnej hierarchii w grupie, którą ustala w następujący sposób: na pierwszym miejscu pan, na drugim sama akita, następnie małe dzieci, a na samym końcu reszta rodziny. Należy mieć świadomość, że pies tej rasy psa lubi i toleruje tylko „własne” dzieci. Dla obcych nie będzie tolerancyjny. Nie należy więc ich dopuszczać zbyt blisko. Psy tej rasy nie mają szczególnych wymagań, jeśli chodzi o warunki mieszkaniowe. Równie dobrze będą się czuły w bloku jak i w domku jednorodzinnym. Muszą jednak mieć stały kontakt z domownikami i zapewnioną odrobinę codziennej zabawy. Są niezwykle inteligentne, dlatego nieustannie powtarzanie tych samych ćwiczeń podczas szkolenia, nudzi je. Warto wiedzieć, że akita jest bardzo silna fizycznie i posiada utajoną agresję. Wysoce niewskazane jest zatem szkolenie jej na psa obronnego. Ponadto, rasa ta lubi mieć swojego pana na wyłączność. Jeżeli przez dłuższy czas akita mieszkała w domu jako jedyne zwierzę, może nigdy nie zaakceptować drugiego psa. Zdrowie Akita jest rasą psa generalnie zdrową. Nie dokucza jej dysplazja stawów biodrowych, jest jednak podatna na problemy oczne i skórne, a także skręt żołądka. Pies ten nie należy do długodystansowców i w zupełności wystarcza mu umiarkowany codzienny ruch. Wymaga natomiast dużej, codziennej dawki kontaktu z człowiekiem i to już od wczesnego wieku szczenięcego. Warto wiedzieć, że od momentu osiągnięcia 18 miesięcy życia, akita dwa razy do roku wymienia sierść. Chociaż na co dzień nie jest to konieczne, jednak okresach wymiany futra, bezwzględnie należy psa często, długo i dokładnie szczotkować.

jak wygląda pies akita